Είπα ο Ιησους: «Λαό μου, αυτή η περίοδος μετά το Πάσχα είναι μια λαμπρή εποχή για να μελετηθείτε πώς θα αναστήσω τους πίστες σας στα δοξασμένα σώματα σας μετά την τελική κρίση. Πηγαίνω να ετοιμάσω ένα τόπο για εσάς, και αυτή η κενή βεράντα αντιπροσώπευε έναν τόπο στον ουρανό που περιμένει τους πίστες μου. Είμαι μαζί σας κάθε μέρα στο πλευρό σας καθώς περπατάω με εσάς μέσα στη ζωή, όπως και όταν συζητούσαμε με τους μαθητές μου στην οδό προς Εμμαούς. Στην όραση αυτής της σκηνής του να διαμοιράζομαι τις Γραφές, αναφέροντάς το κήρυγμα μου που προαναγγέλθηκε, ήθελα οι πίστες ανάγνωτες μου να φανταστούν εσάς παρόντες και ακούοντας τα λόγια μου. Οι μαθητές αργότερα είπαν: (Λουκά 24;32) «Ούχι η καρδιά μας δεν ήταν ζεστή μέσα μας ενώ ομιλούσε στον δρόμο και εξηγείτο τις Γραφές για εμάς.» Κάθε λόγος που προφήτευσε την έλευσή μου έπρεπε να πληρωθεί, όπως και όλα όσα έχουν προφητευτεί για τη δεύτερη έλευση μου. Οι μαθητές είχαν τα μάτια τους τυφλωμένα από το να με δουν μέχρις οτι κλάδευα ψωμί μαζί τους στο δείπνο. Τότε μόνο αναγνώρισαν εμείς στην «κλασιά του ψομιού» όταν ευλογήσαμε και διαμοιράστηκαμε το με αυτούς. Αυτός ο θυμόμαχος της κλάσεως του ψωμίου στο Τελευταίο Δείπνο τους υπενθύμιζε την ανάμνησή μου για το Σώματό μου και Αίματος που τώρα θα διαμοιράζεται σε κάθε Μία. Δώστε δοξολογία και δόξαν στον Θεό στην δωρεά εαυτού μου σας στη Θειά Κοινωνία στο Μία σήμερα γιατί κι εσάς συμμετέχετε στην «κλασιά του ψομιού» και διαμοιράζεται την πραγματική παρουσία μου αναγνωρίζοντας με επίσης.»