e shtunë, 31 janar 2015

Një mesazh mbi temën "Shpirti" nga Luz de Maria - Pjesa 1

Nëna njerëzore, e krijuar në imazhin dhe ngjashmërinë e Zotit, është plotësisht e aftë për të lidhur me Të (Gen. 1:26). Ai mund ta dashurojë atë dhe ta njohë atë. Ne jemi fëmijët e tij, dhe ne mund t'u kalojmë thellësive hyjnore që të mbeten hapur për njerëzimin, ku njerëzoria jonë injoron pa i mposhtuar atyre, sepse vetëm "po" nga vullneti njerëzor është e kërkuar — duke u ngjitur lart në dëshirën njerëzore për të bashkohur me Vullnetin Hyjnor. Ky nuk është një utopi por dashuri hyjnore e pafundme dhe pa krahasim për fëmijët e tij.

Nënat njerëzore kanë dignitet – për të ruajtur sundimin mbi krijesat gjallë në Tokë që jetojnë së bashku me ta. Dignitet si njerëz, sepse njeriu nuk është "diçka", por “dikush.” E kjo ndjenja duhet të ekzistojë tek çdo person – për t'u lidhur me Tokën dhe me krijesat e tjera njerëzore, të gjitha thirrur në shpëtim që ta japin një përgjegjësi besimi dhe dashurie, të cilën secili individ vetëm mund ta bëjë. Asnjë njeri nuk mund t'i jepë përgjigje të tjerave.

Duke iu referuar Augustinit, prezantoj ndjenjat e tij: “Atë që dashurojnë Zotin dhe u nënshtrohen Fjalës së Tij janë të ndarë në dy grupe: ata që kërkojnë paqen e përjetshme dhe ato që ndjekin mirësi materiale dhe të kohëve – duke i preferuar veten mbi Zot. Nëse këto dy grupe kanë qenë të pjerrët nga fillimi i historisë, atyre u takojnë në një mënyrë dy popujve ose qyteteve: tjetërat i përkasin tokës mistike të Qytetit të Zotit (Jeruzalemi), ndërsa këta i përkasin qytetit të kalueshëm dhe botëror (Babiloni). Nga fillimi i kohëve, ata qëndrojnë kundër njëri-tjetrit – por përmes gjykimit të fundit, do t'i ndahen përsëri.”

Në këtë ndarje midis këtyre dy grupeve, të dyja dëshirojnë të kenë të drejtën për lumturinë. Për atë ne krijuam Zotin tonë – në mënyrë që t'i bëhej i lumtur dhe i shenjt si Krishti është i shenjt, duke konsideruar se në Kthimin e Tij të Dytë, Krishti vjen tek Shën Kisha. Por për njeriun që ngjitet drejt shenjtësisë, ai duhet t'i veprojë sikur Hyjnorja. Atje ne gjeni faljen hyjnore – e cila nuk është e errët para mëkatqenit kur tregojnë jo vetëm dëshirë por edhe vullnet për të mposhtur atë që i kundërvihet rritjes, sepse pak kanë pranuar me vullnet të jenë prekur nga kjo shpatë që nuk i digjon ose plakos, por e magnetizon shpirtin e krijesës njerëzore me këtë etje hyjnore – diçka u dhurua disa krijesave njerëzore që kanë provuar Parajsën më parë: Shenjtët. Njeriu si pjesë e Kishës duhet të jetë i shenjt sikur Krishti është i Shenjt. Çdo njeri thirret për t'u vepruar dhe agjuar në mënyrë që veprat dhe veprimet e tij të jenë kopje të atyre nga Krishti – duke u përgatitur për Kthimin e Jezusit.

Nëse njeriu jep, edhe nëse ai ofron aq shumë sa duhet, nëse nuk purifikon vullnetin e tij, dhurimi nuk është si Zoti e deshiron atë të jetë. Prandaj, edhe nëse ai donte t'i bëhej një shqiponjë dhe të ngrihej në lartësi, nëse krahët përmbajnë gjurmime nga dëshira njerëzore – ata nuk do ta arrijnë të ngriten për njerëzimin, dhe ky mbetet në Tokë duke u shikuar veten dhe dukuri.

Njeriu modern lëviz si popujt e kaluara – notojnë mes një rryme që i bën të zbehtë frymën njerëzore, e çon atë larg rrugës së drejtë ku gjendet jeta e përjetshme. Si në brezat e mëparshëm — ka ata që mbizotërojnë në errësirë maskuar si lampat, dukuri në errësirë dhe nuk gjejnë dritë, shohin dritë ku ka errësirë — duke qeshur Fjalën Hyjnore fort të thonë se Zoti nuk e shpjegon fjalën e tij. Këtë tifoz me një hijshëm dashuri për Zotin gjykon dhe akuzon vullnetin hyjnor që vazhdon të paralajmërojë popullin e tij – të cilëve i ka premtuar se nuk do ta lërë vetëm.

Njerzimi lëviz mes “tashmë” dhe “akoma jo”; një “akoma jo,” jo nga mëshira, por kjo brez do të përballojë zbulimin e qiejve që pastrohen, sepse ka ofenduar Krijuesin e tij më shumë se brezat tjerë.

Në verbërinë njerëzore, shumë thonë: "Ne jemi të sjellur mirë, ne vazhdojmë ta mohojmë mungesën sepse nuk e bëjmë. Ne jamë të lirë, ne jamë të shpetuar, ata që veprojnë nga vullneti i lirë, gjithçka që na është falur, ne nuk frikësohem se Krishti është hije dhe fal tërësisht..." – Vetëm se hija është drejtësi për atë që jeton me rregulltësi, dhe mërgimi do ta kthejë.

Qiejt në mëshirën e tyre të pafundme na zbulojnë drejtësinë e tij, të cilën kjo brez duhet ta përballojë. Në këtë dëshirë të vështirë dhe thellësisht të flakët, Zoti na paralajmëron kur shfaqet, që mërgimi t'i ndryshojë mëkatin në dashuri për Zotin e tij dhe Perëndinë, dhe Zoti i shpëton shpirtin. Frika, terrori, paaftësia janë ndjenja të lejuara krijesave njerëzore si shenjat e qiejve para disobedientës së njerzimit.

Qiejt zbulojnë shenjat e tyre, ndërsa njeriu i mohon këto shenja. Frika çoi në mohim të fuqisë hyjnore mbi ekzistencën njerëzore të kufizuar. Zoti nuk ka frikë por flas me vërtetësi që njeriu nuk e di se sa ai jeton sipërfaqësisht pa njohur Krijuesin e tij, dhe atë që ai nuk e di ta frikëson.

Shpëtimi i shpirtit… nga çfarë?

Shpëtimi i shpirtit nga egoja njerëzore vetvetiu që s’e di shpirtin dhe e hedhi jashtë vullnetit hyjnor saqë ai vazhdon të rrapi në errësirë.

Fajtor ose jo fajtor, njeriu u krijua nga Zoti dhe u fut në letargjinë e komfortit botëror të zellshëm, nuk u shpejtua sepse ndoshta Kisha s’i theksoi kjo sa duhet, dhe ekzistenca njerëzore është bërë e kënaqur në këtë jetë spirituale lehtë që tashmë nuk i kërkon më shumë të bëjë për t’u zhvendosur. Besimi ka dobëtuar; fryma njerëzore preferon teknologjinë e re dhe edhe ideologjitë liberale të reja që nuk kërkojnë veprim hyjnor ose vepra por ndjeken sipas dëshirës së secilit.

Në një anë, kemi gjysmëmendjen e disa figura të fuqishme në Kishë që nuk predikojnë atë që po afrohet për t'i ruajtur besimtarët. Në kundërshtim me priftërinjtë që predikojnë të vërtetën mbi të ardhmen, por janë larg komuniteteve urbane sa më shumë për ta mos frikësuar besimtarët. Por çfarë për atë të gjitha shpirtrat e cila i injorojnë ose mohojnë profecitë e Nënës së Zotit që, nga dashuria për fëmijët e saj, tregon para në rrugët e ndotura dhe testuese që njerëzimi po i merr nëse nuk kthehet? Kjo është arsyeja pse është e nevojshme të predikohet Perëndia “në kohën e duhur dhe jo”, si thotë Pali.

Të ruajmë shpirtin?

Nena e Zotit ka insituar më të fortë në fund për t'u ruajtur shpirti. Ne duhet ta zgjerojmë konceptin tonë mbi shpirt, nese do ta posedojmë atë.

S'imagjinojmë universin… kështu mendojmë për trupin e njeriut: një universitet jashtë lëkurës që e sheh në parë sy, por çfarë brenda? Çka ndodh në trupin e njeriut?

Universi varet nga Zoti; universi i trupave tona që përbëhet jo vetëm prej lëkurës së cilën e sheh, as vetëm rrugëve ajrore ose të tretjes apo sistemeve tjera, por edhe një trup shpirtëror. Ne jemi trup, shpirt dhe frymë: një trilogi.

Fletim aq shumë për shpirtin. Pse flasim aq shumë për kujdesin e shpirtit? Pse është kjo ashtu? Sepse shpirti është më afër nesh sepse është brenda neve. Nëse unë të them “shpirt” ju, çfarë mendoni *ju* se është shpirti?

Shpirti na mbulon nga brezi dhe zgjerohet “jashtë”. Kur flas për brenda, imagjinojmë diçka të vërtetë që ka jetë, peshë, energji, duke qarkulluar nëpër trupat tona si gjak. Shpirti qarkulloi dhe mbrojt shpirtin tonë spiritual sa më shumë për ta bërë ne një pasqyrë të tij sipas trajtimit që i jemi vetvetes e pastaj të tjerëve.

Ne mund të jenim krijesa të mira ose të këqija; shpirti ballafaqohet me diçka shumë komplekse që ne vendosim veten: Mirë dhe Të Keqi, Dritë dhe Errësirë, dhe me lirinë tonë të lirinë, zgjedhim çfarë do ta takojmë shpirtin tonë, i cili është krijesë e Zotit.

Shpirti është krijim i Zotit, dhe është mirë sepse gjithçka që krijoi Zoti është mirë. Është njeriu që sfidohet nga djalli përmes pasioneve të tij të këqija, bota e truri — ndihmës të keqisë — t'i paraqiten atij si diçka e mirë.

Nëpër ngjashmërinë me Zotin, shpirti posedon tre cilësi: kujtesën, kuptimin dhe dëshirën. Pasi që shpirti është i lidhur me trupin, kjo kujtese e kuptime janë diçka shumë të rëndësishme ne jemi thirrur për ta bërë: Inteligjenca. Shpëtimi yne varet se si përdorim inteligjencën tonë.

Kështu, na kërkohet t'i pyesim në mënyrë që të lexojmë, të rritemi — për ta forcuar arsyen dhe kështu edhe inteligjencën — e kjo na hap për atë që dijmë, për atë që nuk është thënë por është i vërtetë.

Krishti na sjell lajm të ri; dashuria e tij lëviz vazhdimisht, udhëheqëndi nga njohuri në njohuri brenda novitetit të mesazhit, kështu që intelekti dhe sjellja jona na çojnë tek ky zjarr për shpirtra - si një pasqyrë e Zotit.

Nëse i kufizoj veten time dhe me vetvullim vendosem sikur isha në katër mure, ku të kuptoj vetëm atë që më është thënë tashmë, atëherë po e kufizoj inteligjencën time nga shikimi përtej kufijve që i kam vënë vetes.

Krijesa si të shenjtët duhej të vinin - dhe unë përmend favoritetet e mia midis tyre: Shën Terezja, Ati Pio, Françesku i Asizit, Katerina E. Ana Maria Valtorta, Shën Augustini dhe shumë tjerë - që me dashuri dhe arsye dinin se duhej të jetojnë një jetë të ndryshme për ta penetruar këtë nivel të parë dhe të ngrihen mbi atë ku Krishti flashte fëmija nuk e di kush po flashtë, duke thënë: “Unë nuk e shoh aty, unë nuk e shoh aty dhe kam shikuar në çdo vend por nuk mund ta gjend.

Ata - të shenjtët - duhej vetëm të afroheshin më shumë Zotit dhe t'i lejonin Atij të ua tregojë dhe hiqnin velën që e mbajtën, dhe ata bëhen krijesa të shenjta të pajisura me dhurata të Shpirtit të Shenjtë.

Ne gjithë kemi dhuratat e Shpirtit të Shenjtë por nuk donim ta kultivonim një hapje në inteligjencën spirituale që na lejon të themi “Po, po,” sepse kur mësojmë diçka të re, ne thëmë "Jo, jo!" Dhe Krishti dëshiron që t'i themi “Po, Po!”

Kështu sjellja njerëzore rrit shpirtin dhe reagimi nuk duhet të jetë se a i pëlqen ose jo - nëse ta kemi "etiketën e krishterë" apo jo. Sjellja është dëshira brenda secilit për t'u hapur këtyre gjërave të reja që Krishti ka donuar gjithmonë ti sjellë popullit të tij. Mund të duket se kontradikton me ne, por nëse shohim substancën e fjalës së Kristit, na tregoi më tej gjëra - gjëra që nuk mësohen zakonisht.

Nena tha: "Kuherë ku lutet Rosari i Shenjtë, Legjionët e Mia vijnë për të bekuar," dhe në sa shtëpi luten Rosarin? Ka disa ku nuk luten asnjëherë sepse jetojnë një spiritualitet "i lehtë." Ata jetojnë shoqërinë, jo spiritualitetin. Prandaj, duhet t'i ndahet shpirtërorja nga botërore dhe ne duhet të mësojmë të bindemi Krishtit, dëshirës së Tij dhe thirrjes së Nënës sonë.

Këtë gjendje emocionale ndikojnë shpirtin: zemërimi, furia, xhelozia, hyrja e keqe - mëkatet shtypin shpirtin sepse unë ta shtëlloj atë me veprimet dhe reagimet time, duke parandaluar zhvillimin e tij por duke shkaktuar një regress.

Zemi, frika, anksia – gjithçka kjo është drejtuar kundër shpirtit, sepse ndjenjat që ne i kemi atij bien mbi të. Augustini thotë se mund ta ndajmë njerëzit në dy grupe: ata që duan Zotin dhe u përkushtojnë fjalës së Tij duke kërkuar paqen e përjetshme, dhe ato që dëshirojnë gjëra materiale dhe të mira të kohëve preferohet t'i dua veten sesa Zotit. Dhe ne jemi të pjerrët brenda këtyre grupeve. Prandaj, Fjala thotë: “drithi është i përzier me barin” (Mt 13:24); por askush nuk e dëshiron barin, dhe mundësisht edhe një pjesë e tyre nuk e dëshiron të jetë bar ashtu siç duhet.

Që nga fillimi i historisë njerëzore ne jemi përzier së bashku dhe jetojmë në këtë debat kompleks duke u përpjekur të përcaktojmë shpirtin dhe frytën sesa t'i veprojmë ndryshe — sipas rrugës së Zotit.

Por po, duhet ta dimë çfarë është shpirti, dhe tashmë e kuptojmë se nuk është një krijim por një manifestim i trupit tonë spiritual që ndjen, rritet ose zvogëlon, ka energji – një substancë hyjnore që ofron ngjashmëri me Zotin duke zënë dhe mbushur trupin.

Kështu duhet të kujtojmë se ndjenjat, dëshirat, reaksionet bien mbi shpirtin, dhe ata që jetojnë duke përputhur shpirtet e tyre sipas urdhërimeve hyjnore do t'i jenë të pranishëm në Qytetin Mistik të Zotit; ndërsa ato që i njoftojnë dhe udhëheqin shpirtet e tyre larg nga arsyeja janë larguar nga inteligjenca spirituale hyjnore — ata do të shkojnë te zjarri i përjetshëm ose Babiloni, siç mund ta quajmë atë.

Le t'i jenim urtë. Të gjitha janë zbuluar neve në Shkrimin e Shenjtë, ose përmes zbulimeve private apo publike të Nënës, si ato te Fatima.

A nuk ka asnjë detyrim për t'i besuar Zbulimet? Po, por Fjala thotë: “Testoni gjithçka; mbajni atë që është e mirë.” (1 Thess 5:20) Mos heqni fjalët hyjnore — momentet do të vijnë kur etja për këtë fjali bëhet shumë e fortë dhe mund t'i jetë aq i qetë.

Kuptimi i gjithë krijesës formohet në një njeri urtë, dhe ai që refuzon të shkojë më tepër se ajo, duke refuzuar ta dëgjojë Fjalën, e çon individin përpara thesarit por e zbehtëson hapjen nga frika — dhe pastaj kur ata duan t'i hapen atë, thesari është tashmë i kthyer në rrufe.

Provat ditore forcojnë besimin nese besoja mbështetet mbi kuptim të saktë dhe dhuratë e krijesës ndaj Zotit. Njësoj, krijuesi qëndron vetëm një krijesë duke shikuar Zotin si një qenie Të Panjohur larg nga ai. Amen.